o facetach, ale nie tylko dla nich: „Mój rower”

Jeśli jest dwóch ojców i dwóch synów, a każdy ojciec ma jednego syna, to ilu bohaterów ma film „Mój rower”?

Policzmy. Jest dziadek (Michał Urbaniak) – emerytowany jazzman-chałturnik, pogodnie akceptujący własną starość i na różne sposoby omijający zakaz picia alkoholu. Jest jego syn (Artur Żmijewski) – wirtuoz fortepianu, typ zasadniczy i mieszkający w Berlinie. Jest wreszcie jego wnuk, syn syna (Krzysztof Chodorowski), dorastający chłopak, który po rozwodzie rodziców zamieszkał z matką w Londynie. Okazją do spotkania tych trzech panów jest pobyt w szpitalu dziadka oraz ujawnienie faktu, że jego żona, siedemdziesięcioletnia seniorka rodu, opuściła go. Wyruszają zatem na poszukiwanie żony/matki/babci, a wymuszona podróżą bliskość ujawnia to, co przeczuwamy od początku: panowie, łagodnie rzecz ujmując, nie przepadają za sobą. Na każdej linii ojciec-syn aż kipi od niewypowiedzianych emocji, latami ukrywanego żalu, o nieobecność, o zawiedzenie zaufania, o chłód, o brak wsparcia. Na szczęście z tych problemów mniej lub bardziej bliskich każdemu widzowi Trzaskalski nie stara się zrobić ciężkiej, rodzinnej psychodramy. Emocjonalne kłopoty swoich bohaterów puentuje z żartobliwym dystansem, dużo jest tu ciepłego poczucia humoru, koniec końców akceptujemy tych ludzi takimi, jakimi są, mają wady, ale na swój sposób są sympatyczni, kibicujemy im wszystkim, włącznie z drętwym ojcem, który chciałby narzucić swoją wolę zarówno dziadkowi, jak i wnukowi. Trochę za dużo w „Moim rowerze” poetyckich obrazów przyrody, ale nawet mimo tych czasem zbędnych wstawek film jest udany i zabawny, bez zadęcia, idealny na poprawę nastroju w jesienny wieczór.

Jeszcze jedna uwaga na marginesie: Trzaskalski ma niesamowitego nosa do ludzi, których wyciąga z życia i wrzuca na plan filmowy, nie po to, żeby grali jakąś rolę, ale żeby byli sobą – tyle, że w jego scenariuszu. W „Edim” taką postacią był Henryk Gołębiewski, w „Moim rowerze” – Michał Urbaniak. Znany jazzman nie ukrywa, że postać dziadka Władka jest mu bliska, że rozumie błędy, jakie popełnił jego bohater. Urbaniak właściwie nie musi w tym filmie niczego grać, po prostu jest – ze zmarszczkami na twarzy, z nadwagą, ale i z całym swoim wdziękiem charyzmatycznego muzyka.

„Mój rower”, reż. Piotr Trzaskalski, 2012