mistrzowie recenzji w dialogu

Ja: Przeczytałam „Książkę” Łozińskiego, będziesz czytał?

On: No… (po chwili) I jaka ta „Książka”?

Ja: Fajna.

On: A o czym?

Ja: Takie wiesz, historie rodzinne, że dziadkowie, że Żydzi, że Uzbekistan, że komuniści po wojnie, że ojciec rozwiódł się z matką, a z bratem jarał trawę.

On: Aha. Ale to już było. A fajne to?

Ja: Naprawdę przyjemnie się go czytało. On sprawny jest warsztatowo. I pisze nie chronologicznie, a o przedmiotach i ich historiach.

On: Aha. Ale to też już było. A coś z tego wynika?

Ja: No nie.

On: Aha. OK. To odłóż mi na stertę.

Mikołaj Łoziński „Książka”, Wydawnictwo Literackie, 2011.